Eat, Pray,Love

Dün sonunda filmi seyrettim. Kendimden çok şey bulduğum için, keyif almadım desem yalan olur.
Ama bir filmi önceden bilmeden seyrediyorsanız, keyfi daha başka oluyor. Misal, Javier Bardem'in oynadığını bilmiyordum. Filmin ortasında onu görünce, yüzümde bir gülümseme ile seyretmeye devam ettiğimi farkettim:) (ah şanslı Penelopé)
Yıllar önce 6.his 'de de benzer şekilde, sonu heyecanla seyretmiştim. Ama sinema çıkışında çoğu kişinin yüzünde bir memnuniyetsizlik vardı: filmin en heyecanlı bölümü olan son 5 dakikasını önceden bilerek gelmişler, ne yazık:)
Eat-Pray-Love'a gelince...Son 10 yıldır,ama özellikle 5 yıldır içe, ruhsal yönümüze keşif dünyada bir noktaya geldi. Yani, maddesel hayat var tamam, ama bir de dünyevi olmayan hayat var ve bu ikisi iç içe. Biz yüzyıllardır biri yokmuş gibi davranıyorduk, ama artık bu doğal felaketler, bilir kişilerin (özellikle Hindistandakilerin) daha tanınması, kurslar,kitaplar vs. bizim birşeyleri farketmemizi sağladı...Bunların sonucunda da bu konuda filmlerin çekilmesi gayet doğal, çok da faydalı.
Ama neden Julia Roberts demeden edemiyorum. Hiç ısınamadığım bir oyunculuk, çözemediğim bir ifade (ifade yok), nasıl oskar aldı onu da anlayamıyorum. Neyse, film, renkli : İtalyan sıcaklığı, Hindistan'ın iki farklı yüzü, Bali güzelliği derken, benim de çekip gidesim geldi.
Filmde de çok güzel demişler: Üzgün yaşamaya razıyız,çünkü değişmekten, bazı şeylerin
kalıntıya dönmesinden korkuyoruz. Bağlanmak bir tuzak, yıkım ise düşündüğümüzün aksine değişime giden bir yoldur...