Çok duygusal, ağlayan bir insan değilimdir. Ama 2 şey var
ki, nerede-ne zaman olduğu önemli değil,
onlarla karşılaşınca kendimi asla tutamam: 1.Haksızlık 2.Dayanışma,Birlik olma…
Örneğin: Harry Potter…Çocuk filmi falan der çoğunuz. Ama
ben, birlik olmuş arkadaşların bir sürü
engeli aşan hikayelerini görürüm orada ve bu yüzden bu filmlerde harbiden
ağlarım…
Meis’ten Kaş’a yüzüp, kıyıya çıktığımda da yorgunluk dışında
gayet sakindim , ta ki “bravo bayanlar, bayanlar da bunu başarır” sözlerini
duyana kadar…Birden göz yaşlarıma engel olamamıştım, kadın dayanışmasını
hissettiğim o an.
31 Mayıs öğleninde,henüz ortalık daha sakinken, durduk yere yediğim biber gazı ile de
gözlerim dolmuştu. Yaşadığım haksızlık yüzünden…
Ama 31 Mayıs gecesi yaşadığım şey bunlardan başkaydı.
Gecenin saat birinde, o davulun sesi ile kadınların ve erkeklerin sesi, bir cümbüş gibiydi..Uyuyakaldığım yerimden
ağlayarak kalktım-nedenini anlayamadan. O ahenk, o Dayanışmanın sesiydi, buna sebep. Duygu yüklüydüm, ama mutluydum. Ben
Diyarbakırlı’yım, zorlukta mücadeleyi genlerim çok iyi
bilir. İşte o an; o savaş, zorluk zamanlarında insanların Birlik olmasını, bir
amaç için kenetlenmesini,bunların ne olduğunu hissettim.
Ertesi günü Şişhane yolunu kapatan halkın, yoldaki arabaların
yolunu değiştirmesi sırasında da bunu gördüm. Normalde bir sokak arasında 2 sn
beklemeye tahammülü olmayıp, kornasına asılan sürücümüz, hiiiç sesini
çıkarmadan, yolunu değiştirdi ve gitti, sakince - saygıyla.Hem de ortada polis
falan yoktu.
Dünyaya inanılmaz bir şey gösteriyoruz: Nasıl Birlik
olduğumuzu. Bizden kavga dövüş beklenirken, inandığımız bir şey olunca tencere
– cümbüşle nasıl tek bilek olduğumuzu. Ümidimizi yitirmek üzere olduğumuz,
“sadece teknoloji çocuğu, makine çocuğu-dejenere” dediğimiz gençlerin, zamanı
gelince nasıl 1 olduğunu görüyoruz…Çünkü onların kanında da aynı genler var.
Biz hepimiz TEK bir hücrenin atomlarıyız. Zamanı gelince
artılar, eksiler toplanır, BİRleşiriz.
Sevgiyle Kalın...
